Στοχασμοί...

 

ΕΧΕΙΣ 'ΑΝΟΙΚΤΟ' ΜΥΑΛΟ;

Πάρε ένα στυλό και τύλιξε το χέρι σου γύρω του, με την παλάμη να κοιτά προς τα κάτω. Ύστερα άνοιξε το χέρι σου, άφησε το στυλό και παρακολούθησε το να πέφτει στο πάτωμα. Έφυγε. Τώρα σήκωσε το στυλό, βάλτο στο χέρι σου, αλλά αυτήν τη φορά με την παλάμη σου να κοιτά προς τα πάνω. Άνοιξε το χέρι σου και παρατήρησε πως ο στυλός παραμένει. Ωστόσο η ένταση του κρατήματος έφυγε, το χέρι σου είναι χαλαρό και ο στυλός είναι ακόμα εκεί όταν τον χρειάζεσαι.

Αυτό περιγράφει τέλεια το τι κάνουμε μέσα στο νου μας με όλους και όλα σχεδόν στη ζωή μας. Όπως χρησιμοποιούμε το χέρι μας για ν’ αρπάξουμε υλικά αντικείμενα, έτσι χρησιμοποιούμε το νου μας για ν’ ‘αρπάξουμε’ τις εικόνες των αντικειμένων, ιδέες, άλλα άτομα, αναμνήσεις, πεποιθήσεις, ελπίδες,... Και ακριβώς όπως υπάρχει ένταση στους μύες σ’ ένα χέρι που πάει ν’ αρπάξει κάτι, έτσι κι εμείς δημιουργούμε ‘πνευματική ένταση’ στο νου μας όταν αρπάζουμε και προσπαθούμε να κρατηθούμε από κάτι. Στην πραγματικότητα αυτό είναι το σημείο στο οποίο όλες μας οι εντάσεις, που σημαίνει όλοι μας οι φόβοι, έχουν την αρχή τους, στο νου μας που αρπάζει.

Η νοητική (και η φυσική) ξεκούραση και ανανέωση δεν θα είναι δυνατή έως ότου μάθουμε να ‘κρατάμε ανοικτά’, χωρίς να αρπάζουμε στο νου μας, οτιδήποτε πρέπει να κρατηθεί κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Το να λάβουμε σωστές αποφάσεις θα είναι δύσκολο έως ότου απελευθερώσουμε τη νοητική μας προσοχή από τη συνήθεια του να αρπάζουμε και τη στρέψουμε σε μια ευρύτερη και βαθύτερη επίγνωση.

Όταν είμαστε ‘απασχολημένοι’ με το να αρπάξουμε το στυλό μέσα στο χέρι μας, τότε όλη μας η φυσική ενέργεια πηγαίνει στο να πιάσουμε το στυλό, όλη μας η προσοχή περιτριγυρίζει το στυλό και το μόνο που βλέπουμε είναι το τι μπορεί να απειλήσει και να απομακρύνει το στυλό από το χέρι μας. Αυτό σταματάει την επίγνωση του τι γίνεται γύρω μας, πίσω μας, πάνω από εμάς και μπροστά μας. Όταν είμαστε απασχολημένοι με το ν’ αρπάζουμε, η επίγνωση μας μειώνεται και είναι σαν να ‘συρρικνώνουμε’ τον εαυτό μας γύρω από αυτό που αρπάζουμε. Ο κόσμος μας γίνεται μικρός και περιορισμένος από αυτό που αρπάζουμε.

Το ίδιο συμβαίνει και με το νου μας. Είναι εδώ που δημιουργούμε και αρπάζουμε τις εικόνες πραγμάτων, ανθρώπων, τοποθεσιών, κοινωνικών θέσεων, αναμνήσεων, πεποιθήσεων. Είναι εδώ το σημείο στο οποίο προσπαθούμε να ‘κρατηθούμε’ από τα πράγματα που φοβόμαστε μήπως χάσουμε. Κι έτσι δημιουργούμε ‘νοητική ένταση’, περιορίζουμε και συρρικνώνουμε την επίγνωση μας και μειώνουμε την ικανότητα μας να βλέπουμε ευρύτερα και με μεγαλύτερο βάθος την εικόνα της ζωής, ακριβώς όπως διαδραματίζεται γύρω μας και μέσα μας. Η προσοχή και η επίγνωση μας δεν είναι ελεύθερες να στηρίξουν τη διάνοια μας η οποία είναι το σημείο στο οποίο λαμβάνουμε τις αποφάσεις και κάνουμε τις επιλογές μας.

Επιστρέφοντας στο παράδειγμα με το ‘στυλό στο χέρι’, αν δεν χαλαρώσουμε το χέρι μας που κρατά τον στυλό δεν θα είναι δυνατόν αυτός να χρησιμοποιηθεί από κάποιον άλλον. Κι αν ο στυλός συνεχίζει να γεμίζει το χώρο του χεριού μας αυτό σημαίνει πως το χέρι μας δεν είναι ελεύθερο ώστε να πάρει και κρατήσει κάτι καινούργιο. Έτσι είναι και με το νου μας. Όταν χρησιμοποιούμε το νου μας για να αρπάξουμε και να κρατηθούμε από πράγματα, ανθρώπους, αναμνήσεις,... ο νοητικός μας χώρος όχι μόνο έχει ένταση αλλά είναι πλήρης, απασχολημένος με ιδέες και εικόνες που κρατάμε. Έτσι απομονώνουμε τον εαυτό μας από το ποτάμι της ίδιας της ζωής, το οποίο συνεχώς φέρνει ‘το καινούργιο’ προς το μέρος μας με τη μορφή νέων ευκαιριών, νέων σχέσεων, νέων ιδεών...  Όντας τόσο απασχολημένοι, κάνουμε τον εαυτό μας να αγνοεί ό, τι προσπαθεί να εισέλθει στο σύμπαν της επίγνωσης μας.

Γι’αυτό τόσο πολλοί από εμάς συχνά έχουμε το συναίσθημα του ‘κόλλησα’. Το συναίσθημα πως τίποτε δεν αλλάζει στη ζωή μας. Μοιάζει απλά να περνάμε μέσα από τα ίδια μονότονα μοτίβα κάθε μέρα. Αν νιώθεις έτσι τότε για ένα λεπτό κοίτα πίσω από αυτό το συναίσθημα, αυτό το μοτίβο, και το πιο πιθανό είναι πως θα παρατηρήσεις κάτι το οποίο από συνήθεια έχεις αρπάξει μέσα στο νου σου. Το πιθανότερο είναι πως θα εντοπίσεις τι είναι αυτό που κρατά κλειστή την επίγνωση σου, την ικανότητα σου δηλαδή να είσαι ανοιχτός, να βλέπεις και να προσλαμβάνεις καθετί ‘καινούργιο’.

Μερικές φορές μπορεί να παραπονιόμαστε για τη βαρεμάρα που συνοδεύει το ‘κόλλημα’ που παθαίνουμε, αλλά αποτυγχάνουμε να δούμε τη βαθύτερη αιτία. Ενώ μπορεί να λέμε πως λαχταρούμε για το καινούργιο, το διαφορετικό, για κάτι που θα ‘σπάσει’ τα μοτίβα μιας προβλεπόμενης ζωής, στην πραγματικότητα, το πιθανότερο είναι πως έχουμε δεσμεύσει τον εαυτό μας σε καταστάσεις που μας προκαλούν λύπη. Διαφορετικά δεν θα παραπονιόμασταν, ακόμα και στους εαυτούς μας, αλλά θα δρούσαμε με ενθουσιασμό ώστε να αναζητήσουμε, να προσκαλέσουμε, να επικαλεστούμε, να προσελκύσουμε, να δημιουργήσουμε ένα νέο δρόμο προς τα εμπρός. Αντί να στεκόμαστε σαν φρουροί στις πύλες της ζώνης άνεσης μας, στην οποία νιώθουμε όχι και τόσο άνετα,  θα έπρεπε να χτυπήσουμε αυτές τις πύλες ώστε ν' ανοίξουν και να επιτρέψουμε στο ποτάμι της ζωής να περάσει από μέσα προς το απέραντο και χωρίς όρια πνευματικό μας κόσμο. Ως εκ τούτου, απαιτείται κουράγιο για να δούμε και συνειδητά να ελευθερώσουμε ότι έχουμε συνήθεια ν’ αρπάζουμε με το νου μας. Μόνο τότε μπορούμε να επιτρέψουμε στην επίγνωση μας και στην όραση μας να είναι γεμάτες με νέες προοπτικές.

Αντίστροφα, και κατά κάποιο τρόπο παράδοξα, πολλοί λένε πως είναι έτοιμοι για αλλαγή, ότι εκλιπαρούν για τη νέα δουλειά, για το νέο τρόπο ζωής, για τη νέα ευκαιρία, ώστε αυτό από μόνο του γίνεται αυτό που προσπαθούν νοητικά, πριν εμφανιστεί στην πραγματικότητα. Όταν αυτά εμφανίζονται συνεχίζουν να είναι τόσο πολύ απασχολημένοι με το να αρπάζουν τις εικόνες της δυνατότητας που δεν μπορούν ν’ αναγνωρίσουν και ν’ αγκαλιάσουν την πραγματικότητα των νέων ευκαιριών που το ποτάμι της ζωής φέρνει στο δρόμο τους.

Ως εκ τούτου η σοφία που όλοι χρειαζόμαστε στις καρδιές μας είναι – μην αρπάζεις τίποτε, χαλάρωσε το χέρι σου σε ό,τι κρατάει, μείνε ανοικτός, μείνε ελεύθερος, αγκάλιασε οτιδήποτε και οποιονδήποτε διαβαίνει τις πύλες της επίγνωσης σου και διατήρησε την πίστη ότι το ποτάμι της ζωής από μόνο του θα φέρει ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι σε κάθε στιγμή. Θυμίσου, το ποτάμι της ζωής κυλάει και προς τις δύο κατευθύνσεις – από έξω προς τα μέσα και από μέσα προς τα έξω!