Διαλογισμός

TO MONOΠΑΤΙ ΤΗΣ ΕΠΙΓΝΩΣΗΣ

Ίσως φαίνεται απίστευτο, αλλά πολύς χρόνος μας έχει ξοδευτεί σε μια μάταιη αναζήτηση. Αποπροσανατολιστήκαμε και παραπληροφορηθήκαμε, εξαπατηθήκαμε πιστεύοντας ότι ο πιο πολύτιμος και πολυπόθητος θησαυρός της αγάπης ήταν κάπου έξω από εμάς ενώ όλο αυτό το διάστημα, ταξίδευε μαζί μας, ήταν ένα κομμάτι μας.

Αυτή η σύγχυση μας οδήγησε σε ένα ολόκληρο κουβάρι παρεξηγήσεων και λάθος αντιλήψεων, απομακρύνοντας μας ολοένα και περισσότερο από το αληθινό μεταφυσικό μας κέντρο.

Με το να βλέπουμε και να αποδεχόμαστε τις μορφές του έξω κόσμου, βλέποντας τα πρόσωπα μας στον καθρέφτη κάποιου άλλου, ξεχάσαμε την πνευματική μας πραγματικότητα. Έχουμε γίνει άντρες και γυναίκες, έχουμε γίνει οι ρόλοι μας, έχουμε γίνει ο χτίστης, ο φούρναρης, ο δικηγόρος. Έχουμε γίνει εκείνοι επειδή βλέπουμε και αποδεχόμαστε και σκεφτόμαστε ότι είμαστε εκείνοι, κι έτσι μετά παγιδευόμαστε στους δικούς τους περιορισμούς.

Αυτή η ταύτιση με τη μορφή του σώματος έχει προκαλέσει την εξωτερίκευση της επίγνωσης μας και την απώλεια της πνευματική μας φύσης, αναγκάζοντας μας έτσι να ζούμε στην περιφέρεια των συναισθημάτων μας και να ‘σερφάρουμε’ στα ταραχώδη κύματα τους.

Ως αποτέλεσμα, οι εμπειρίες μας έγιναν ρηχές και επιφανειακές, μας άφησαν άδειους από εκείνη τη βαθιά, εσωτερική δύναμη που είναι απαραίτητη για να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις του δύσκολου κόσμου μας.

Ωστόσο, όταν αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πιο βαθιά σχετικά με τους εαυτούς μας, τότε μπορούμε να διακρίνουμε ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο ψέμα, ανάμεσα στο ρόλο που παίζουμε και στο ποιοι πραγματικά είμαστε. Όπως ο οδηγός ενός αυτοκινήτου προφανώς δεν είναι το αυτοκίνητο, αλλά αυτός που το ελέγχει, το χειρίζεται και το κάνει να κινείται, έτσι η ψυχή είναι ο πνευματικός χειριστής του σώματος – βλέπει και ακούει και νιώθει μέσα από τις πύλες του, τα όργανα και τις αισθήσεις του. Ακριβώς όπως ο ηθοποιός είναι ξεχωριστός από το ρόλο του, έτσι κι εμείς μπορούμε τώρα να συνειδητοποιήσουμε τη διαφορά ανάμεσα στο σώμα και σε αυτόν που χρησιμοποιεί το σώμα.

Καθώς αρχίζουμε να απορροφούμε και να αποδεχόμαστε τη διαφορά ανάμεσα στο φυσικό και το πνευματικό, αρχίζουμε να επιτρέπουμε στον εσωτερικό μας κόσμο σταδιακά να φιλτράρει τα πράγματα μέσα από την καθημερινή μας επίγνωση. Ως αποτέλεσμα, αρχίζουμε σταδιακά να γινόμαστε περισσότερο απροσκόλλητοι, πιο ικανοί να αφήσουμε τη συνήθεια του να προσδιοριζόμαστε από εξωτερικά πράγματα. Μετακινούμαστε με ένα φυσικό τρόπο σε ένα πιο αιθέριο επίπεδο αντίληψης, ανοίγοντας έτσι την πόρτα στο εσωτερικό κέντρο ενέργειας του εαυτού.

Ας αγκαλιάσουμε αυτές τις ιδέες με λίγα λόγια στοχασμού.

Βάλτε τα στον αιθέριο νου σας.

Κρατήστε τα και ύστερα για ένα λεπτό βιώστε την κάθε ιδέα, επιτρέψτε της να ηχήσει μέσα στον εσωτερικό σας εαυτό.

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Μετακινώ την επίγνωση μου από τον εξωτερικό κόσμο

της μορφής, της κίνησης και της αλλαγής.

Εισέρχομαι στην απαλότητα του εσωτερικού μου κόσμου,

ανοίγω τον εαυτό μου σ’ αυτό που είναι πραγματικό και αληθινό,

σ’ αυτό που ξέρω ότι χρειάζομαι,

κι επιτρέπω στο κέντρο της αγάπης, την καρδιά μου,

να με αγκαλιάσει,

να καταπραύνει,

να χαϊδέψει

και να γεμίσει το κενό μου.

Είμαι ήρεμος,

είμαι ακίνητος,

είμαι στο κέντρο μου,

περιτριγυρισμένος από τον κραδασμό της γαλήνης,

από την ενέργεια του φωτός,

από τα αισθήματα της αγάπης.

Αυτές οι εμπειρίες με κρατούν,

με γεμίζουν,

νιώθω ανάλαφρος,

σε αρμονία.

Μετάφραση από: Jim Rayan (2006). Μeditation. The 13 pathways to happiness. U.K.: OBooks