Eσωτερική ομορφιά

.................................................................................

ΑΡΕΤΕΣ

.....................................................................................................

ΣΕΒΑΣΜΟΣ

Ο σεβασμός ποτέ δεν αποκαλύπτει κανέναν, δεν τραβάει την προσοχή προς τις ελλείψεις των άλλων έτσι ώστε να γίνουν ένας στόχος για γέλιο. Σεβασμός σημαίνει να βλέπεις και να καλλιεργείς δύναμη. Βασίζεται στην επίγνωση ότι ο καθένας έχει αξία, γιατί ο καθένας είναι μοναδικός. Στηρίζεται επίσης στην ταπεινότητα, γιατί η ταπεινότητα γνωρίζει ότι  αυτό που είναι ορατό σε έναν ανόητο είναι μόνο ένα κεφάλαιο ολόκληρης της ιστορίας του.

Έτσι ο σεβασμός κρατά τον εαυτό σου σε ίσες αποστάσεις ανάμεσα στη δύναμη και την αδυναμία. Δεν διαφημίζει τη δύναμη αμέσως αλλά ευγενικά τη φωτίζει δίνοντας της ένα έργο. Με ένα παιδί δεν λέει: είσαι ένας τόσο καλός ζωγράφος, απλά δίνει χαρτί και πινέλα. Με ένα παιδί δεν λέει: είσαι ένας απελπιστικός ζωγράφος αλλά απλά δίνει χαρτί και μολύβι. Ποτέ δεν αγνοεί την αδυναμία γιατί αυτό είναι έλλειψη σεβασμού, απλά παρέχει μια διαφορετική εστίαση.

Όπου υπάρχει αληθινός σεβασμός υπάρχει η κατανόηση ότι τα ταλέντα συνεχώς αλλάζουν και μερικές φορές είναι απλά ένα θέμα του που το φως πέφτει σε αυτό που φαίνεται. 

Όπου ο ήλιος δεν λάμπει δεν δηλώνει ένα κενό, μόνο ότι κάτι ξεκουράζεται στη σκιά. Απλά ποτέ δεν ξέρεις τι είναι εκεί, έτσι είναι καλύτερα να μην σκοτώνεις κανέναν κατηγορώντας τον.

Ο σεβασμός είναι πολύ ανανεωτικός γιατί δίνει αξία στο χώρο. Γνωρίζει ότι αν και η αγάπη φέρνει την ισορροπία, ο καθένας χρειάζεται χρόνο, μια παύση, μια ευκαιρία να αναπνεύσει ήσυχα, μόνος. Σε σταματάει από το να πηγαίνεις πολύ κοντά πολύ γρήγορα, και αφήνει τους ανθρώπους να μεγαλώσουν στο δικό τους χρόνο. Ο σεβασμός ποτέ δεν παρακαλάει  και χτυπάει μόνο όπου υπάρχει η δύναμη να αντέξεις.

Είναι τόσο ‘καρποφόρο’ να σέβεσαι  πράγματα όσο είναι και το να σέβεσαι ανθρώπους. Το να σέβεσαι τα πράγματα έχει τη βάση του στο να σέβεσαι το σώμα – με όλες τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του. Το να προσεγγίζεις με την ίδια ισορροπία – ούτε να πουλάς την ομορφιά ούτε να γελοιοποιείς την ασχήμια, ούτε να διαφημίζεις την υγεία ούτε να παραδίνεσαι στον πόνο. Ο μεσαίος δρόμος είναι σαν να στέκεσαι στο άνοιγμα της πόρτας χωρίς να αγγίζεις κάτι. Σημαίνει ότι μπορείς να φύγεις εύκολα.

Όπου υπάρχει ασέβεια για κάποιον ή κάτι υπάρχει πόνος. Οι επιπτώσεις είναι τεράστιες. Όταν ένα άτομο έχει πληγωθεί, η αντίδραση είναι συχνά σκοτεινή και επικίνδυνη, δύσκολα την προσδιορίζεις γιατί δεν μπορείς απλά να πεις: με έχεις πληγώσει. Είναι δύσκολο να είσαι ευθύς, έτσι κάποιος που περπατάει ξαφνικά δέχεται ένα χτύπημα και μια ολόκληρη αλυσίδα αρχίζει. Όταν ένα πράγμα το έχουν καταχραστεί, δεν το έχουν σεβαστεί, τότε δημιουργεί προβλήματα. Σπάζει, γίνεται χάλια, σε καθυστερεί.  Με άλλα λόγια, η ασέβεια σου αφαιρεί την ελευθερία και μπλοκάρει το δρόμο σου.

Όπου υπάρχει σεβασμός, είναι σαν να σφυρηλατείς ένα ευθύ μονοπάτι μέσα στη ζωή, έτσι ώστε να μπορείς να φτάσεις ένα σημείο ακινησίας και μετά, κοιτάζοντας πίσω, βλέπεις μόνο φως. Τίποτε δεν σπρώχνεται στις σκιές για να δημιουργήσει συντομότερους δρόμους κι έτσι δεν υπάρχει ξαφνικό ξύπνημα παλιών συναισθημάτων. Έχεις περπατήσει ισορροπημένα μέσα στη ζωή, παρατηρώντας τα πάνω και τα κάτω με αξιοπρέπεια. Το αποτέλεσμα είναι ότι ο σεβασμός που έχεις δώσεις επιστρέφει σε σένα. 

                                                           Μετάφραση από: Church Anthea (1994). Inner Beauty. Australia: Εternity Ink