Eσωτερική ομορφιά

.................................................................................

ΑΡΕΤΕΣ

.....................................................................................................

ΕΥΓΕΝΕΙΑ

Εάν τα δέντρα είχαν ψυχές, ίσως η ιδιότητα που θα μπορούσε περισσότερο να αποδοθεί σε αυτά θα ήταν η ευγένεια. Η ευγένεια δεν είναι έλλειψη δύναμης αλλά μια ιδιότητα που δεν ενοχλεί, δεν σπρώχνει αν και ξέρει τη δύναμη της και μπορεί να προσφέρει καταφύγιο.

Δέντρα. Τεράστιες δομές ικανές να καταστρέψουν μέσα σε δευτερόλεπτα, με μαζικά πολύπλοκα συστήματα ανάπτυξης και φθοράς. Δεν είναι να απορεί κανείς που η ανθρωπότητα έχει πάρει την εικόνα του δέντρου για να απεικονίσει την ιστορία της - το δέντρο της ζωής. Και παρόλα αυτά, τόσο απλό, τόσο ευγενικό. Οπουδήποτε ο σπόρος πέσει, ανεξάρτητα από την ατμόσφαιρα, ακόμη και συχνά ανεξάρτητα από την καταλληλότητα, απλά μεγαλώνει, και δεν σταματά από τίποτε εκτός από την ανθρώπινη βία. Ποτέ δεν προσπαθεί να είναι κάτι άλλο από αυτό που είναι και αυτή είναι η τάση που περισσότερο ενοχλεί. Οι βελανιδιές δεν θα χάσουν ξαφνικά το να είναι βελανιδιές, εκτός και αν διασταυρωθούν ή συμβεί κάτι εξίσου αφύσικο. Ούτε πληγώνουν. Αν και υψώνονται πάνω από ένα ζώο ή ένα ασήμαντο σύμπλεγμα θάμνων, δεν θα τα αγγίξoυν. Στην πραγματικότητα, παρέχουν καταφύγιο.

Όσο ξέρουμε, τα δέντρα δεν έχουν ψυχές. Αλλά υπάρχουν ψυχές που σαν τα δέντρα, είναι τεράστιες στη σκέψη τους και όμως ολότελα ευγενικές. Αυτή δεν είναι η ευγένεια της ανασφάλειας που μπορεί να εξαπατήσει μερικές φορές. Θυμάμαι ένα κορίτσι στο σχολείο μου που ήταν έτσι, πολύ έξυπνο αλλά όμως το γράψιμο της δεν είχε ‘φωνή’ και τα ποιήματα της ήταν τέλεια μέχρι την τελευταία γραμμή όπου ο ρυθμός ήταν λάθος. Φαινόταν ότι ήταν η ευγένεια της που την κρατούσε ένα άγγιγμα μακριά από τη λαμπρότητα. Αλλά τώρα, σκέφτομαι ότι απλά φοβόταν ή δεν ήξερε πόσο καλή ήταν. Η αληθινή ευγένεια σε ένα άτομο είναι μια μεγάλη δύναμη. Η δύναμη που βλέπει, κατανοεί αλλά ποτέ δεν παρεμβαίνει. Σαν το κλαδί ενός δέντρου, που απλά αγγίζει τη γη αλλά ποτέ δεν βάζει ρίζα μέσα της. Ποτέ μη βάζετε τη ρίζα σας στο νου κάποιου άλλου αλλά βοηθήστε, αυτό είναι ευγένεια.

Είναι δύσκολο να μην αναφερθείς στο Θεό όταν σκέφτεσαι αυτά τα πράγματα. Φανταστείτε το Ον στο σύμπαν που βλέπει και κατανοεί το κάθε τι και όμως είναι ο Ένας που παραμένει πλήρως πέρα, εισέρχεται μόνο με πρόσκληση. Μια σχέση με το Θεό είναι ιδανική γιατί η ζωή επηρεάζεται δραματικά. Θα μπορούσε η ζωή να είναι, όπως πρέπει να είναι, μόνο με το να στέκεσαι δίπλα σε κάποιον πλήρως ακίνητος που απλά θα σου διδάσκει πως να κοιτάζεις. Χωρίς να λέει: «Κοίταξε σε μένα, εγώ θα σου δείξω», αλλά απλά: «Ας είσαι εδώ και θα δεις πως θα εργαστείς με τη ζωή σου». Όλοι χρειαζόμαστε ένα τέτοιο ευγενικό δέντρο για να καθίσουμε από κάτω.

                                                     Μετάφραση από: Church Anthea (1994). Inner Beauty. Australia: Εternity Ink.