Εσωτερική ομορφιά

.................................................................................

ΑΡΕΤΕΣ

.....................................................................................................

ΥΠΑΚΟΗ

Η υπακοή φέρνει ακινησία. Όχι την ακινησία όπου δεν κινείται τίποτε, αλλά την ακινησία όπου κάθε τι κινείται  προς τη σωστή κατεύθυνση με ένα φυσικό τρόπο. Είναι σαν την παλίρροια που έλκεται από το φεγγάρι για να γυρίσει. Μπορεί να υπάρχουν όλα τα είδη της κίνησης και αναταραχής στο νερό, αλλά η παλίρροια πάντα θα γυρνάει εξαιτίας του φεγγαριού.

Υπακοή είναι όταν οι επαναστάσεις του νου στρέφονται πίσω στον εαυτό τους σαν τα κύματα και αποσύρονται επειδή η δύναμη της πνευματικότητας τα κινεί. Δεν είναι βία, αλλά η δημιουργία ενός φυσικού ρυθμού. Από τον θόρυβο στην ησυχία, από τον προβληματισμό στη σιωπή.

Όπου υπάρχει ανυπακοή μέσα σε κάποιον, υπάρχει μεγάλος κίνδυνος. Υπάρχει ο κίνδυνος ενός ωκεανού που σπάζει έναν τοίχο, πνίγοντας μέσα του την προσεκτική δημιουργία της σκέψης. Ολόκληρα σπίτια και οικογένειες ιδεών εξαφανίζονται. Υπάρχει ο κίνδυνος των παρορμήσεων και των ονείρων. Υπάρχει τόσος πολύς κίνδυνος.

Η ιστορία της παλίρροιας που γυρνάει είναι απόλυτα ακριβής. Κοίταξε σε ένα ναυτικό χάρτη και θα ξέρεις πότε είναι ασφαλές να σαλπάρεις. Ένας υπάκουος νους μπορεί να βασιστεί με τον ίδιο τρόπο. Δεν είναι βαρετό να είσαι υπάκουος στον εαυτό σου – είναι ο διάδρομος προσγείωσης για την πιο προκλητική πτήση από όλες. Τήρησε τους κανόνες και είσαι ολοκληρωτικά ελεύθερος. Είσαι ασφαλής και όμορφος. Είναι σπάνιο να βρεις κάποιον με έναν  υπάκουο νου.

Τα βήματα προς την υπακοή είναι τα βήματα ενός χορού. Κινούνται σε στάδια. Το πρώτο βήμα το εξασκείς μόνο του. Υπάρχει συνεχής προσοχή σε μια κίνηση ξανά και ξανά. Αυτή είναι η υπακοή του νου. Η ρυθμική αποχώρηση πριν την ταραγμένη σκέψη. Αρχίζεις να σκέφτεσαι, επεκτείνεσαι, και μετά με απαλή ακρίβεια, αποσύρεις την σκέψη πριν πληγώσει. Η απόσυρση δεν είναι ένα σημάδι ότι υπάρχει κάτι λάθος. Είναι μέρος του βήματος.

Το δεύτερο στάδιο είναι να μάθεις το χορό, βάζοντας τα βήματα μαζί. Αυτό ξεκινά με υπόκλιση προς τον δάσκαλο, αποδεχόμενος κάτι ή κάποιον από τον οποίο θα μάθεις. Υπακοή σημαίνει να ακολουθείς τον χορό του δασκάλου, να εξασκείσαι μόνος και μετά να παρακολουθείς, με ένταση και χαρά καθώς τα βήματα γίνονται ένας χορός.

Τα πρώτα δύο στάδια δεν απαιτούν άλλη πια προσοχή και παράδοση,

Το τελευταίο βήμα θέλει θάρρος. Αυτό είναι η υπακοή στην κατάσταση. Και αυτό γίνεται όταν ο σιγανός ιδιωτικός χορός γίνεται δημόσιος. Το να είσαι ακίνητος εσωτερικά, το να είσαι υπάκουος στις αρχές σου είναι ένα πράγμα. Το να ακολουθείς τον δάσκαλο, εναρμονιζόμενος σιωπηλά είναι επίσης ένα πράγμα, αλλά το να είσαι υπάκουος στην κατάσταση είναι κάτι άλλο.

Αυτό συμβαίνει όταν ο κόσμος ουρλιάζει, απαιτεί, εισβάλλει κι όμως εσύ διατηρείς τον ρυθμό σου, διατηρείς την ακρίβεια, συνεχίζεις να χορεύεις, αλλά όχι στο κενό. Δίνεις στη ζωή. Αντί η εσωτερική πειθαρχία να γίνεται μια απόσυρση, γίνεται μια πηγή χαράς. Η έσχατη υπακοή είναι όταν έχεις μάθει τα βήματα, γνωρίζεις τον χορό και ανεξάρτητα πόσο άμουση είναι η κατάσταση, οποιοσδήποτε κι αν είναι ο κίνδυνος σύγκρουσης και ζημιάς, προσκαλείς τους άλλους να χορέψουν μαζί σου. Δεν τους προσκαλείς απλά αλλά ο χορός της υπακοής γίνεται η ‘θρησκεία’ σου.

                                                                Μετάφραση από: Church Anthea (1994). Inner Beauty. Australia: Εternity Ink