Στοχασμοί

ΘΕΡΑΠΕΥΣΕ ΤΗΝ ΑΧΙΛΛΕΙΟ ΠΤΕΡΝΑ

Ο μυθικός Έλληνας ήρωας Αχιλλέας θεωρούνταν αθάνατος. Κέρδισε πολλές σπουδαίες μάχες στον Τρωικό Πόλεμο, ωστόσο ηττήθηκε εξαιτίας ενός σημείου αδυναμίας – τη φτέρνα του. Υπήρξε μία προφητεία που έλεγε πως ο Αχιλλέας θα πέθαινε νέος, γι’αυτό η μητέρα του η Θέτιδα  βύθισε το μωρό της στον ποταμό Στυγό στην προσπάθεια της να τον κάνει αθάνατο. Τον κράτησε από την αριστερή του φτέρνα κι έτσι η περιοχή στην οποία τον ακουμπούσε δεν ακούμπησε το νερό. Ως εκ τούτου σκοτώθηκε από τον αντίπαλο του τον Πάρη στο πεδίο της μάχης, από ένα τόξο που χτύπησε τη φτέρνα του στο μόνο σημείο που δεν ήταν αθάνατο.

Δεν είχε σημασία πόσο δυνατός ήταν ο Αχιλλέας, έπεσε από ένα πολύ μικρό ελάττωμα. Παρόμοια κάθε ένας από εμάς μπορεί να έχει μία αδυναμία στην ψυχή, τη δική του Αχίλλειο Πτέρνα η οποία μπορεί μια μέρα να γίνει η καταστροφή του.

Καθένας μας έχει μέσα του κάποιο ίχνος από όλα τα ελαττώματα – θυμό, απληστία, προσκόλληση, εγωισμό, λαγνεία – μέσα στην ψυχή. Μπορεί να μην είμαστε πρόθυμοι να το παραδεχτούμε, ή μπορεί ακόμα να είμαστε τυφλοί απέναντι σε αυτά, αλλά αυτά είναι εκεί και μπορεί να αποτελέσουν την αιτία της καταστροφής μας κάποια στιγμή.

Συνήθως «εξειδικευόμαστε» σε ένα από αυτά. Υπάρχει ένα ελάττωμα που είναι επικρατέστερο και αποτελεί την πηγή από την οποία τα υπόλοιπα αναδύονται. Μπορεί να δούμε τον εαυτό μας να χρησιμοποιεί αυτό το ελάττωμα ακόμα και ενάντια στη συνειδητή μας επιθυμία, ακριβώς όπως ένας ανεπιθύμητος επισκέπτης που νιώθει σαν στο σπίτι του και δίνει διαταγές μέσα στο σπίτι.

Μερικοί πιστεύουν πως αν δεν φωνάξουν και δεν τσιρίξουν, τότε αυτό σημαίνει πως δεν έχουν θυμό μέσα τους. Ωστόσο ο θυμός έχει πολλούς αιθέριους απογόνους που ελέγχουν τη ζωή μας και διαταράσσουν τη γαλήνη μας. Το να συγκρουόμαστε, να ενοχλούμαστε, να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με τους άλλους, να ζηλεύουμε ή να κριτικάρουμε αποτελούν όλα παρακλάδια του θυμού. Ο θυμός στη χονδροειδή του μορφή είναι προφανής και άσχημος, ωστόσο ο αιθέριος θυμός απέχει πολύ λίγο από τον κίνδυνο και μπορεί να προκαλέσει πολύ ζημιά στους άλλους και στον εαυτό μας. Αν όμως αυτή η ενέργεια χρησιμοποιηθεί σωστά μπορούν να επιτευχθούν σπουδαία πράγματα. Χρειάζεται να την στρέψουμε έτσι ώστε να γίνει δύναμη και όχι η Αχίλλειος μας πτέρνα.

Μπορεί η Αχίλλειος σου πτέρνα να είναι η προσκόλληση. Όταν είμαστε προσκολλημένοι στους ανθρώπους, στα αποκτήματα και στα μέρη, τότε αναπόφευκτα αυτό θα μας προκαλέσει πόνο κάποια στιγμή. Το να μπερδέψουμε την αγάπη με την προσκόλληση είναι πολύ εύκολο. Στην αγάπη δεν υπάρχει πόνος. Η προσκόλληση δεν είναι αγάπη, είναι ιδιοτέλεια και η πηγή της προσκόλλησης είναι ο φόβος της απώλειας. Κρατιόμαστε από ανθρώπους και πράγματα με σκοπό να νιώσουμε ασφαλείς, ωστόσο το μόνο που μας δίνουν είναι μία εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας. Η ικανότητα μας για αγάπη, όταν χρησιμοποιείται με λάθος τρόπο, μας αποδυναμώνει, γινόμαστε συναισθηματικοί και ευσυγκίνητοι. Ωστόσο, αν χρησιμοποιήσουμε σωστά αυτήν τη σπουδαία δύναμη της αγάπης, μπορεί να γίνει σπουδαία θετική δύναμη ικανή να θεραπεύσει και να αλλάξει τον κόσμο.

Ο εγωισμός, η απληστία και η λαγνεία δεν είναι κάτι λιγότερο. Κυριαρχούν στη ζωή μας με τέτοιον τρόπο ώστε βλέπουμε τα πάντα μέσα από τον φακό αυτού του ελαττώματος και αυτό χρωματίζει την οπτική μας γωνία και την κρίση μας.

Πολλές φορές  πιστεύουμε ότι αν υπάρχει κάποιο ελάττωμα που προκαλεί πανωλεθρία στη ζωή μας τότε πρέπει να αλλάξουμε την συμπεριφορά μας. Μπορεί να προσπαθήσουμε να μην θυμώσουμε, να προσπαθήσουμε να χαλιναγωγήσουμε την απληστία μας, αλλά είναι πολύ δύσκολο να το καταφέρουμε. Αντιθέτως χρειαζόμαστε ένα αντίδοτο: χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε πως η ρίζα του θυμού μας είναι έλλειψη γαλήνης στην ψυχή. Η απληστία μας για παράδειγμα, προέρχεται από το αίσθημα της μη-ικανοποίησης σε επίπεδο ψυχής.

Εδώ είναι που ο διαλογισμός και μια βαθιά σύνδεση με την Πηγή όλων των δυνάμεων – τον Παντοδύναμο, είναι η απάντηση στο κενό που υπάρχει μέσα στην ψυχή. Όταν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως αυτόν που ανήκει αληθινά στον Ένα που είναι ο Ωκεανός της Γαλήνης, ο Ωκεανός της Αγάπης, τότε γεμίζουμε και τα ελαττώματα αυτόματα υποχωρούν και αφήνουν χώρο για τις αρετές – αγάπη, γαλήνη, αγνότητα, δύναμη και αλήθεια. 

Αν δεν επιχειρήσουμε να ανακαλύψουμε, να κατανοήσουμε και να απομακρύνουμε την Αχίλλειο πτέρνα της ψυχής, τότε ποτέ δεν θα θεραπευτούμε... θα είμαστε πάντα ευάλωτοι στις αρνητικές δυνάμεις, οι οποίες θα βρουν τρόπο να μας τραβήξουν προς τα κάτω. Δεν θα είμαστε σε θέση να βρούμε ικανοποίηση, ευτυχία που διαρκεί  ή αρμονία στις σχέσεις μας.

Σε μία άλλη εκδοχή της ιστορίας του Αχιλλέα, η οποία προκύπτει στην Ιλιάδα, λέγεται πως η υπερηφάνεια του ήταν η καταστροφή του. Σιγουρευτείτε πως δεν είναι η δική σας.

Ήρθε η ώρα...να ανακαλύψουμε και να απομακρύνουμε την Αχίλλειο πτέρνα μας, κάνοντας μια βαθιά βουτιά στον Ωκεανό της Γαλήνης, της Αγάπης, της Αγνότητας, της Αλήθειας, της Πηγής όλων των Δυνάμεων, και να βιώσουμε τον Αληθινό (αθάνατο) Εαυτό μας για ακόμα μια φορά.

Μετάφραση από: http://arunaladva.org/2014/02/02/heal-the-heel