Ερχόμαστε με άδεια χέρια και με άδεια φεύγουμε (Μέρος 1)

Ερχόμαστε με άδεια χέρια και με άδεια φεύγουμε (Μέρος 1)

Υπάρχει ένα παλιό ρητό που λέει ότι όχι μόνον όταν ερχόμαστε σ αυτήν την ζωή είμαστε με άδεια χέρια, αλλά όταν βλέπουμε τα πράγματα από μια πιο πλατιά αντίληψη, το ίδιο συμβαίνει και όταν ερχόμαστε σ αυτόν τον κόσμο. Το ίδιο συμβαίνει όταν αφήνουμε αυτή τη ζωή ή όλο τον κόσμο. Κάθε γέννηση για την ψυχή είναι ένα καινούργιο κεφάλαιο ή μια νέα περίοδος στο ταξίδι της ζωής της.

Ότι έρχεται στα χέρια μας , κάποια μέρα οπωσδήποτε θα φύγει. Ακόμη κι αν κάποιοι θεωρούν αυτή την βασική αλήθεια της ανθρωπότητας σαν μη ρεαλιστική και ασύνδετη με την πρακτική ζωή , η αλήθεια είναι ότι η προσκόλληση ή τάση να κατέχουμε ή να προσκολλιόμαστε είναι μια παραβίαση αυτού του νόμου, η οποία οδηγεί σε μια μορφή φόβου πνευματικής αυτοκτονίας γεμάτης φόβου, επειδή η χαρά και η ικανοποίηση που φαίνεται να προέρχεται απ αυτήν την τάση είναι μόνον πρόσκαιρη και τεχνητή και ανάμεσα σ αυτές τις στιγμές της ευτυχίας, παρεμβαίνει ο φόβος της απώλειας των φυσικών ή μη φυσικών αντικειμένων   που προσπαθούμε να κρατήσουμε και αυτός ο φόβος αρχίζει να μας ελέγχει και νιώθουμε πίεση και δέσμευση. Με αποτέλεσμα, η εσωτερική μας δύναμη και δημιουργικότητα να παραμένουν αναξιοποίητες και ακόμη να αρχίζουν να μειώνονται, χωρίς να το καταλαβαίνουμε συνειδητά. Σε μια τέτοια περίπτωση, δεν μπορούμε να δούμε και να αποδεχτούμε νέες ιδέες, ευκαιρίες και ανθρώπους στην ζωή μας. Ο εσωτερικός μας κόσμος κλείνει και ένα χάος επικρατεί και είναι  πολύ δύσκολο να τις διαχειριστούμε ( Δυνάμεις και δημιουργικότητα) και ταυτόχρονα μέσα μας δημιουργείται αποδυνάμωση και πόνος και όλα αυτά οδηγούν σε εσωτερική αυτοκτονία. Όταν κάποιος σταματήσει την προσκόλληση σε οτιδήποτε, είτε αυτό είναι φυσικό είτε είναι μη φυσικό , δεν γίνεται αδιάφορος ή κρύος, αλλά η συνειδητότητα του απλά αρχίζει να γίνεται πιο πλατιά και λειτουργεί χωρίς περιορισμούς, βάρη και όρια.

(Αύριο η συνέχεια ...)